چگونه سختی آب را تنظیم نماییم ؟

برای تنظیم سختی آب ابتدا  شیرتنظیم سختی گیر را کاملا ببندید . شیر مخزن را نیز کاملا ببندید . سپس شیر روی سینک را باز کنید تا دستگاه سختی گیرشروع به کار کند و باریکه ای از آب با فشار کم از آن خارج شود . ( اگر مقدار آن زیاد باشد احتملا یکی از مراحل کار را بدرستی انجام نداده اید )

حال اگر دستگاه سختی سنج در دسترس است ، این شیر را کمی باز کنید و بعد از حدود 1 دقیقه سختی آب را اندازه بگیرید . با این روش دستگاه را در سختی مناسب قرار دهید .

اگر دستگاه سختی سنج در اختیار ندارید ، لوله ای را که از شیر میکس به فیلتر پنجم متصل شده است را از محل خارج کنید . ( در حالیکه دستگاه در حال کار است ) . در این حالت شیر را کمی باز کنید تا مقدار کمی آب از این لوله خارج شود . در این حالت به صورت حدودی و تجربی ، مقدار TDS آب در محدوده 100 می باشد که بسیار ایده آل می باشد .

معایب شیر تنظیم :

استفاده از شیر تنظیم در دستگاه  سختی گیر آب دارای 1 عیب بسیار بزرگ می باشد و آن اینکه آلودگی ها ، سموم و ... می توانند از مسیر این شیر به آب تصفیه شده بازگردند . البته مقدار آنها کاهش می یابد و همچنین برای آب شهری که آلودگی خاصی ندارد مشکلی ایجاد نمی کند ولی چنانچه آب ورودی به دستگاه دارای آلودگی شدیدی باشد شما هرگز نباید از شیر تنظیم برای کنترل سختی آب استفاده کنید و این شیر را کاملا ببندید . در این حالت می توانید با استفاده از یک فیلتر مینرال بسیار با کیفیت ( وظیفه این فیلترها اضافه کردن املاح معدنی به آب می باشد ) سختی آب را دوباره بالا بیاورید .

همچنین برخی از تولیدکنندگان دستگاههای تصفیه آب ، در مسیر شیر میکس یک فیلتر UF قرار میدهند تا آلودگی های احتمالی ، تا حدودی از بین بروند مانند دستگاه سختی گیرآب KENT.

 استفاده از شیر میکس به سبب مزایایی که دارد ، حتما توصیه می شود و چنانچه دستگاه شما این شیر را ندارد ، بهتر است این شیر را روی آن نصب کنید

سختی گیری آب به روش تعویض یونی که معروف به سختی گیر رزینی می باشد ، یک راه مقرون به صرفه برای بهبود کیفیت آب منزل و جلوگیری از هزینه صدمات وارده به سیستم لوله کشی و تجهیزات منزل است.

دستگاه های سختی گیر، نیاز به تعمیرات کمی دارند و رزین های کاتیونی در صورت نگهداری درست می توانند بین 7 تا 10 سال عمر داشته و نیازی به تعویض نداشته باشند.

تنها دو نگرانی عمده برای سختی گیرها وجود دارد که می تواند باعث ایجاد مشکل و کاهش راندمان آنها شود:

- رسوب آهن و منگنز

- رسوب مواد آلی مانند تانن

  رسوب منگنز وآهن بر روی رزین :

آهن و منگنز، دو کاتیون با بار مثبت الکتریکی هستند که مانند یونهای کلسیم و منیزیم، جذب رزین های کاتیونی می شوند . اما برخلاف کلسیم و منیزیم، آهن و منگنز با احیای رزین توسط آب نمک بخوبی شسته نشده و مقداری از آنها کماکان روی رزین باقی خواهد ماند . به این ترتیب، با گذشت زمان، رسوبهای ناشی از آهن و منگنز، به تدریج روی هم انباشته می شوند . رزین های کاتیونی غالباً در دو رنگ سیاه و یا قهوه ای روشن در باز موجود هستند و دیدن رسوب آهن و منگنز با چشم غیرمسلح روی آنها بسیار دشوار است.

بهترین روش برای شناسایی رسوب این دو ماده روی رزین، این است که نمونه ای از رزین را داخل محلول 1% اسید هیدروکلریک بیندازیم . اگر بعد از گذشت 5 تا 10 دقیقه، محلول اسید دارای بیش از 5 ppm آهن شده بود، نشاندهنده وجود رسوب آن روی رزین بوده و لازمست تا رزین را با انجام شستشوی مناسب، عاری از آهن کنیم.

رسوب مواد آلی بر روی رزین :

رزین های کاتیونی می توانند باعث تجمع ترکیبات آلی شوند. البته این پدیده برای منازلی که از آب شهری استفاده می کنند، کمتر اتفاق می افتد. اما منازلی که آب خود را از چاه های نسبتاً کم عمق تأمین می کنند، در معرض این مشکل قرار دارند.

مواد آلی متدوالی که باعث تشکیل رسوب روی رزین ها می شوند عبارند از تانن (Tannin) و هومیک اسید (Humic Acid). تانن و هومیک اسید از محصولات جانبی تجزیه گیاهان بوده و باعث ایجاد رنگ و طعم و بوی بد آب می شوند.

تانن و هومیک اسید، با رزین، تبادل یون انجام نمی دهند. بلکه با توجه به تغییر PH داخل سختی گیر، تبدیل به رسوب شده و در داخل حفره های رزین گیر می افتند.

این اتفاق باعث کاهش اثربخشی رزین می شود. ضمناً با توجه به اینکه احیا با آب نمک نمی تواند این رسوبات را از بین ببرد، مقدار آنها به مرور زمان افزایش پیدا می کند.